De afgelopen twee jaar waren levensveranderend voor mij!

Vijftien jaar geleden ging ik van lopend en werkend naar een voornamelijk liggend leven. De afgelopen twee jaar volgde ik verschillende therapieën, kreeg ondersteuning in de vorm van bio-identieke hormonen, werkte aan mijzelf en aan mijn omgang met mijn aandoening en met mijn lijf. Langzaam maar zeker keerden mijn kansen en kon en mocht ik weer stapjes zetten, letterlijk in dit geval. 

Ik ging van liggend en rollend terug naar lopend, deels tenminste, want de rolstoel zal altijd deel uitmaken van mijn leven. Iedere stap is voelbaar, zowel in positieve als in negatieve zin. Pijn is mij niet vreemd en ik ben er ook niet vervreemd van geraakt (helaas). Ook dat maakt onderdeel uit van mijn leven, dat is niet anders. Ik mag me dan gezond en sterk voelen, ik ben het gewoon niet.

Mijn leven veranderde doordat mijn omgang met mijn aandoening veranderde. Ik heb ruimte gemaakt voor mijzelf, ik mag er zijn, zonder drang en zonder dwang, nou ja, soort van, want ik wil nog steeds vaak meer dan ik kan. Ik ben anders gaan kijken, kijk vanuit een ander perspectief, op zoveel manieren.

Dus moest er nog een boek komen. Een boek vol hoop, vol dromen. Een boek dat laat zien dat er meer mogelijk is dan je denkt. Zonder het van de realiteit te verliezen.